چاپ خبر
مجتمع آموزشی حضرت مجتبی(ع)
شنبه, ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۴
به یاد معلمی از تبار نور
روز معلم، روز تجلیل از آنان است که چراغ دانایی را در دل شب‌های نادانی برافروختند، و راه را با روشنایی باور و علم گشودند. در چنین روزی، چگونه می‌توان نامی از معلمی برد، و یاد استاد فقید، زنده‌یاد «حاج آقا رضا سلطان‌زاده» را بر زبان نیاورد؟
روز معلم، روز تجلیل از آنان است که چراغ دانایی را در دل شب‌های نادانی برافروختند، و راه را با روشنایی باور و علم گشودند. در چنین روزی، چگونه می‌توان نامی از معلمی برد، و یاد استاد فقید، زنده‌یاد «حاج آقا رضا سلطان‌زاده» را بر زبان نیاورد؟
او نه تنها معلمی دلسوز و عاشق علم و تربیت بود، که مدیری اندیشمند و پدری مهربان برای مجتمعی بود که اکنون به نام و برکت حضورش بالیده و قد کشیده است.
سال‌ها بر کرسی کلاس نشسته بود، اما در حقیقت، بر دل‌ها حکمرانی می‌کرد. سادگی و صداقت گفتارش، گرمی نگاهش، و شوق خاموش‌نشدنی‌اش برای آموزش، از او معلمی ساخت که یادش نه فقط در ذهن دانش‌آموزان، که در تار و پود این مجتمع و در حافظه جمعی همکاران و اولیا، زنده است.
در قامت مدیرعامل مجتمع آموزشی حضرت مجتبی(ع)، بیش از آنکه ریاست کند، رفاقت می‌ورزید؛ بیش از آنکه فرمان دهد، راه می‌گشود؛ و بیش از آنکه در پی نتیجه باشد، دل به رشد انسان‌ها می‌سپرد.
اکنون که در میان ما نیست، صدای گام‌های استوارش در راهروهای مدرسه، هنوز در گوش دل ماست. یاد او، نه در قاب تصاویر، که در لبخند دانش‌آموزی که حمایت دید، در دل معلمی که همدلی چشید، و در هر گامی که این مجتمع به پیش می‌نهد، جاری است.
در روز معلم، به احترام او می‌ایستیم. سر تعظیم فرود می‌آوریم در برابر مردی که معنای راستین تعلیم را با جانش آموخت، و ردّی روشن از خود بر جای گذاشت.
یادش گرامی، راهش پررهرو، و دعایمان همیشه همراه روان بلندپروازش باد.
او نه تنها معلمی دلسوز و عاشق علم و تربیت بود، که مدیری اندیشمند و پدری مهربان برای مجتمعی بود که اکنون به نام و برکت حضورش بالیده و قد کشیده است.
سال‌ها بر کرسی کلاس نشسته بود، اما در حقیقت، بر دل‌ها حکمرانی می‌کرد. سادگی و صداقت گفتارش، گرمی نگاهش، و شوق خاموش‌نشدنی‌اش برای آموزش، از او معلمی ساخت که یادش نه فقط در ذهن دانش‌آموزان، که در تار و پود این مجتمع و در حافظه جمعی همکاران و اولیا، زنده است.
در قامت مدیرعامل مجتمع آموزشی حضرت مجتبی(ع)، بیش از آنکه ریاست کند، رفاقت می‌ورزید؛ بیش از آنکه فرمان دهد، راه می‌گشود؛ و بیش از آنکه در پی نتیجه باشد، دل به رشد انسان‌ها می‌سپرد.
اکنون که در میان ما نیست، صدای گام‌های استوارش در راهروهای مدرسه، هنوز در گوش دل ماست. یاد او، نه در قاب تصاویر، که در لبخند دانش‌آموزی که حمایت دید، در دل معلمی که همدلی چشید، و در هر گامی که این مجتمع به پیش می‌نهد، جاری است.
در روز معلم، به احترام او می‌ایستیم. سر تعظیم فرود می‌آوریم در برابر مردی که معنای راستین تعلیم را با جانش آموخت، و ردّی روشن از خود بر جای گذاشت.
یادش گرامی، راهش پررهرو، و دعایمان همیشه همراه روان بلندپروازش باد.
انتهای پیام/.