ما همیشه باید یاد و خاطره‌ی چهره‌های سرشناس را زنده نگهداریم و ارج نهیم، به همین جهت دانش‌آموزان کلاس «چهارم۲» دبستان پسرانه حضرت مجتبی(ع) با راهنمایی «اکبری» آموزگار خود درباره‌ی «جبار باغچه‌بان» تحقیق کردند.
آنها در این تحقیق علاوه بر آشنايی با یکی از نام‌آوران کشورمان مطالب دیگری را یاد گرفتند از جمله اینکه همیشه باید در کارها اراده و پشتکار داشته باشیم و در مقابل شکست‌ها مأیوس نشویم تا با تلاش و کوشش به اهداف برسیم و قدر سلامتی خود را بدانیم.
میرزا جبار عسگرزاده معروف به جبار باغچه‌بان، در سال 1264 در شهر ایروان پایتخت کنونی ارمنستان در خانواده هنردوست ایرانی دیده به جهان گشود. پدر و جدش از اهالی تبریز بودند. پدرش قناد، مجسمه‌ساز و معمار بود و در نقل داستان‌های کهن و اشعار شاهنامه مهارت داشت. مادربزرگش، زنی با کفایت، طبیب محل و شاعره بود. این دو نقش مهمی در پرورش استعدادهای هنری و خلاقیت جبار داشتند. جبار در پانزده سالگی به جای مدرسه به مکتب خانه رفت و در پانزده سالگی به خاطر تأمین معاش، مجبور به ترک تحصیل شد و به حرفه پدر یعنی معماری و قنادی روی آورد. در سال 1298 در سی و چهار سالگی به همراه همسرش، صفیه میربابایی، به ایران، سرزمین پدری‌اش، کوچ کرد و وارد مرند شد و در مدرسه احمدیه مشغول تدریس شد. طولی نکشید که نحوه کار وی و پیشرفت شاگردانش جلب توجه نمود. در سال 1299 به تبریز منتقل شد و به آموزگاری مدرسه دولتی دانش انتخاب شد. در این زمان چون شیوه تدریس الفبای فارسی را نارسا دید، روش تازه‌ای برای تدریس آن به کار برد.
در سال 1303 اولین کودکستان را در تبریز با عنوان باغچه اطفال راه‌اندازی کرد و کلمه باغچه‌بان را با عنوان نام‌خانوادگی خود برگزید و به جبار باغچه‌بان معروف شد.
تعداد مشاهده
(1674)
نظرات
(0)